İnsanların birbirlerini tanıması için en iyi zaman ayrılmalarına en yakın zamandır" der Dostoyevski...
veda acısı, kabuğunu soyar insanın;yıldızını kazıyıp çırılçıplak ortaya serer
birlikteliğin örttüğü tüm kusurları ayrılık sergiler.
bir ayrılık arifsinde helalleşilir ve o an hakiki tabiatlarıyla yüzleşilir.
"ölene kadar" söz verilmiştir, ama "ölüm yolunda"başka tercihler belirmiştir.
kararsız prensesin vicdanı azap çekerken 7 cücelerin somurtkanı "aklını
başına al "diye fısıldar kulağına;haytası ise "kalbinin sesini dinle"
diye çekiştirir eteğinden.
hep hayran bakan gözlere ,hatalar takılmaya başlar.
"ama"yla biter alelade iltifat cümleleri:"sen iyi bir insansın,ama
arkadaşların kötü"seni seviyorum,ama bu ilişkide mutlu değilim".ben
başka türlü bir beraberlik düşlemiştim"vs..vs..
sonra gelsin uykusuz geceler...
bir türlü karar verememeler...
ruhen gidip gelmeler...
"hele biraz daha zaman geçsin diye nikah ertelemeler...
birlikteymiş gibi yaparken,sevecek başka yüzler,yüzecek başka denizler kollamalar...
"aslında bütün bunlar bizim iyiliğimiz için"e kendini kandırmalar.
sonrası hep aynı:
bekleyenenin "hani son baharda buluşlacaktık,hazan geldi geçti, sen gelmez oldun"sızlanmaları..
bekleyenenin "geliyorum az kaldı oyalamaları"
bittiğini bile bile işi uzatmalar ;söyleyemedikçe hepten batağa saplanmalar...
terke makul bir gerekçe ararken hepten çarşafa dolanmalar...
veda konuşmasında süslü iltifat cümlelerinin arasına,o cümleleri hiçleştiren mayınlar serpiştirmeler...
üzgün görünmeler...bağış dilenmeler...
"..ama kaçınılmazdı" demeler...
"sözünden caydın" yakınmalarını "sende eski sen değilsin,değişmişsin"diye göğüslemeler...
asıl kendinin değiştiğini bilmezden gelmeler...
ve son sahne:
terk edenin o mahçup "gönlüm başkasında" itirafına karşılık terk edilenin kırık çalımı
"uğurlar olsun! ben yoluma devam ediyorum "
ihanetler hep böyledir :ilki bir yenisine gebedir;ikincisi daha az acı verir.
ondan sonra dur durak yoktur:güvenilmez aşık sevdikçe kıran gezdikçe
ardında bir kırık kalpler mezarlığı bırakan bir dervişe döner.
artık acılarla hapsolmuştur: buluşmak istedikçe ayrılacak,birleşmeye
çalıştıkça parçalanacak,sonunda terk ettiklerinin "ahı "tutup
terk edildiğinde mukadder yalnızlığına kapanacaktır...
Büyük Üstad Can DÜNDAR'dan..
Konu: ''ama..çünkü..vs..'' demeler ... 
Çarş. Tem. 30, 2008 1:29 pm
